Γιώργος Κοσματόπουλος

Την εβδομάδα που μα&sigmaf; πέρασε παίχτηκαν παράλληλα δύο τραγωδίε&sigmaf;. Και οι δύο στι&sigmaf; πρωτεύουσε&sigmaf; δύο Μεγάλων Δυνάμεων. Η μία στη Γαλλία και η άλλη στο Ηνωμένο Βασίλειο και συγκεκριμένα στην Αγγλία. Η μία στο Παρίσι και η άλλη στο Λονδίνο. Βασική πρωταγωνίστρια και στι&sigmaf; δύο η Ελλάδα. Στου&sigmaf; βασικού&sigmaf; ρόλου&sigmaf; είχαμε στην πρώτη τραγωδία, την ελληνική κυβέρνηση και την τρόικα των δανειστών μα&sigmaf;, ενώ στη δεύτερη το οικονομικό επιτελείο τη&sigmaf; αξιωματική&sigmaf; αντιπολίτευση&sigmaf; και του&sigmaf; εκπροσώπου&sigmaf; μεγάλων επενδυτικών σχημάτων. Στην πρώτη περίπτωση, η υπόθεση αφορούσε τα νέα μέτρα που θα ληφθούν ώστε να επιστρέψει στη χώρα μα&sigmaf; η τρόικα και να κλείσει την αξιολόγηση τη&sigmaf; προόδου του ελληνικού προγράμματο&sigmaf;. Στόχο&sigmaf;: να μπούμε στην τελική ευθεία για την τυπική λήξη του μνημονίου και την υπαγωγή τη&sigmaf; χώρα&sigmaf; μα&sigmaf; σε ένα άλλο καθεστώ&sigmaf; χρηματοδότηση&sigmaf;, το οποίο θα αποτελέσει το μεταβατικό στάδιο για την επίτευξη τη&sigmaf; ομαλή&sigmaf; εξόδου στι&sigmaf; αγορέ&sigmaf; δανεισμού και το προμήνυμα τη&sigmaf; τελική&sigmaf; διευθέτηση&sigmaf; του ελληνικού χρέου&sigmaf;. Στη δεύτερη περίπτωση, είχε να κάνει με την ενημέρωση των μεγάλων επενδυτών στην “Μέκκα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού”, το Σίτι του Λονδίνου, σχετικά με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να καμφθεί η δυσπιστία του ευρωπαϊκού και διεθνού&sigmaf; κεφαλαίου για τι&sigmaf; αρνητικέ&sigmaf; επιπτώσει&sigmaf; που θα έχει στο επενδυτικό περιβάλλον τη&sigmaf; χώρα&sigmaf; μα&sigmaf; η τυχόν πραγματοποίηση μέρου&sigmaf; των μαξιμαλιστικών εξαγγελιών Τσίπρα. Οι παραστάσει&sigmaf; τελείωσαν αλλά κανένα χειροκρότημα δεν ακούστηκε από του&sigmaf; θεατέ&sigmaf;. Αντιθέτω&sigmaf;, είχαμε γιουχαΐσματα και αρνητικότατε&sigmaf; κριτικέ&sigmaf;. Τι συνέβη; Στην ει&sigmaf; Παρισίου&sigmaf; συνάντηση, η τρόικα κατεδάφισε ουσιαστικά το αφήγημα Σαμαρά περί πρόωρη&sigmaf; εξόδου από το μνημόνιο, εξοστρακισμού του ΔΝΤ και άμεση&sigmaf; διευθέτηση&sigmaf; του ελληνικού χρέου&sigmaf;. Αντίθετα, στάθηκε στα συμφωνηθέντα που δεν έχουν υλοποιηθεί και προέβαλε αξιώσει&sigmaf; για λήψη νέων, επαχθών για την ελληνική πραγματική οικονομία και το ατομικό εισόδημα των λαϊκών στρωμάτων, μέτρων προκειμένου να ολοκληρωθεί θετικά η αξιολόγηση. Λίγο πιο μακριά, στην παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματο&sigmaf; του ΣΥΡΙΖΑ, προκλήθηκε πανικό&sigmaf; στου&sigmaf; εκ Λόντρα&sigmaf; ορμώμενου&sigmaf; και όχι μόνο, εκπροσώπου&sigmaf; των μεγάλων επενδυτικών σχημάτων μόλι&sigmaf; άκουσαν τι έχει σκοπό να κάνει μια κυβέρνηση Τσίπρα. Σύμφωνα με mail ενό&sigmaf; εκ των εκπροσώπων των funds, οι παριστάμενοι χαρακτήρισαν τα μέτρα που του&sigmaf; παρουσίασαν Σταθάκη&sigmaf; και Μηλιό&sigmaf; χειρότερα και από αυτά κομμουνιστικού καθεστώτο&sigmaf; και μάλιστα άρχισαν να κάνουν σκέψει&sigmaf; για το πώ&sigmaf; θα απεμπλακούν από τι&sigmaf; επενδύσει&sigmaf; του&sigmaf; επί ελληνικού εδάφου&sigmaf;, σε περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τι&sigmaf; εκλογέ&sigmaf;. Εν ολίγοι&sigmaf; οι ξένοι μα&sigmaf; ξύπνησαν απότομα. Μα&sigmaf; ξύπνησαν και διέκοψαν απότομα το ωραίο όνειρο που βλέπαμε στο οποίο αυτοί θα ικανοποιούν τι&sigmaf; προσδοκίε&sigmaf; τη&sigmaf; μια&sigmaf; ή τη&sigmaf; άλλη&sigmaf; πολιτική&sigmaf; πλευρά&sigmaf; και μαζί τι&sigmaf; προσδοκίε&sigmaf; όλων μα&sigmaf; για επιστροφή στι&sigmaf; χρυσέ&sigmaf; εποχέ&sigmaf; από το 2009 και πίσω. Τότε που το δανεικό χρήμα έρεε άφθονο και εμεί&sigmaf; είχαμε την ευχέρεια είτε ω&sigmaf; κράτο&sigmaf; είτε κατά μόνα&sigmaf; να το σκορπάμε αφειδώ&sigmaf;. Ε, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Ήταν καιρό&sigmaf; να ξυπνήσουμε και να αντικρίσουμε την πραγματικότητα. Η Ελλάδα, πέρασε την κόκκινη γραμμή το 2009. Ευτυχώ&sigmaf; δεν πτώχευσε τυπικά και ανεξέλεγκτα, κάτι που θα σήμαινε έξοδο από το ευρώ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται αλλά σε κάθε περίπτωση μπήκε στην εντατική και δίνει, μέχρι και σήμερα, σκληρή μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Δεν μπορούσε να δανειστεί από πουθενά, είχε τεράστια χρέη και δεν παρήγαγε τίποτα. Έτσι, έπεσε στην ανάγκη τη&sigmaf; τρόικα και των φανατικών του νεοφιλελεύθερου δόγματο&sigmaf;. Οι χρόνιε&sigmaf; παθογένειε&sigmaf; τη&sigmaf; ελληνική&sigmaf; οικονομία&sigmaf; και κοινωνία&sigmaf; σε συνάρτηση με την παγκόσμια οικονομική ύφεση και τη αγκύλωση τη&sigmaf;, υπό γερμανική ηγεμονία, Ευρώπη&sigmaf; μα&sigmaf; υποχρέωσαν να μπούμε σε μια τρομερά δύσκολη διαπραγμάτευση εκκινώντα&sigmaf; από εξόχω&sigmaf; μειονεκτική θέση. Κι εδώ υπεισέρχεται και ο πολιτικό&sigmaf; παράγοντα&sigmaf;, καθώ&sigmaf; ουδεί&sigmaf; πολιτικό&sigmaf; φορέ&sigmaf; έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, συντεταγμένα, αποφασιστικά και γενναία, πέραν από μεμονωμένε&sigmaf; προσωπικέ&sigmaf; παρεμβάσει&sigmaf; διαφόρων πολιτικών (χαρακτηριστική τη&sigmaf; περιόδου η περίπτωση Σημίτη, που ήταν ο πρώτο&sigmaf; που το 2008 στη Βουλή είπε ότι πάμε ολοταχώ&sigmaf; για το ΔΝΤ και την ίδια περίοδο διεγράφη για ασήμαντη αφορμή από τον Παπανδρέου του “λεφτά υπάρχουν”). Τα δύο έω&sigmaf; τότε μεγάλα κόμματα, πλειοδοτούσαν στη εξαγγελία παροχών προ&sigmaf; άγραν ψήφων και ταυτόχρονα καθησύχαζαν την ελληνική κοινωνία με φράσει&sigmaf; του τύπου “η ελληνική οικονομία είναι θωρακισμένη” (Καραμανλή&sigmaf;), “το έλλειμμα του 2009 θα είναι 6%” (κυβέρνηση ΝΔ), “λεφτά υπάρχουν” (Παπανδρέου) κ.α. Αποδείχτηκε λοιπόν ότι η ελληνική οικονομία μόνο θωρακισμένη δεν ήταν, το έλλειμμα ήταν 15,5% και στα ταμεία του κράτου&sigmaf; δεν υπήρχε σάλιο. Ήταν λοιπόν αναπόφευκτο να πάμε τρέχοντα&sigmaf; για δανεικά και να μην προβάλουμε και πολλέ&sigmaf; αντιστάσει&sigmaf; στη διαπραγμάτευση….