Παναγιώτης Βιόπουλος

Στον απόηχο τη&sigmaf; νίκη&sigmaf; του Κυριάκου Μητσοτάκη στι&sigmaf; εσωκομματικέ&sigmaf; εκλογέ&sigmaf; τη&sigmaf; ΝΔ και στον νέο «αέρα» που αποπνέει ο ίδιο&sigmaf; στο κόμμα τη&sigmaf; αξιωματική&sigmaf; αντιπολίτευση&sigmaf;, ο έχων στα χέρια του την «καυτή πατάτα» του ασφαλιστικού, υπουργό&sigmaf; Εργασία&sigmaf;, Κοινωνική&sigmaf; Ασφάλιση&sigmaf; & Κοινωνική&sigmaf; Αλληλεγγύη&sigmaf;, Γιώργο&sigmaf; Κατρούγκαλο&sigmaf; μίλησε στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ για το σχέδιο τη&sigmaf; μεταρρύθμιση&sigmaf; του ασφαλιστικού, κάνοντα&sigmaf; «μασάζ»(sic) κατά το δημοσιογραφικό κλισέ. Μια μεταρρύθμιση που για πολλού&sigmaf; λόγου&sigmaf; πρέπει να γίνει, αλλά αυτό που μα&sigmaf; καίει είναι, προφανώ&sigmaf;, το «πώ&sigmaf;;» και, αφού καταλήξουν στο πώ&sigmaf;, το «γιατί έτσι;». Εξηγούμαι κατωτέρω. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον, κατ’αρχά&sigmaf;, να ήταν κανεί&sigmaf; στο μυαλό του Τάσου Γιαννίτση- ειρήσθω εν παρόδω δεν έχει ακουσθεί κάποια τοποθέτησή του για το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου- και αυτό γιατί είναι ο άνθρωπο&sigmaf; που πια μνημονεύεται περισσότερο από τον καθένα όταν ακούγεται η κρίσιμη λέξη: «Ασφαλιστικό». Η μεταρρύθμιση που πρότεινε ω&sigmaf; υπουργό&sigmaf; Εργασία&sigmaf; το 2001, η μόνη μάλλον τέτοια&sigmaf; καθολικότητα&sigmaf; όπω&sigmaf; η σημερινή, δεν υιοθετήθηκε ενόψει των έντονων αντιδράσεων και φυσικά του πολιτικού κόστου&sigmaf; για την τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Μιλάμε για την αναμένουσα το «Αθήνα 2004» Ελλάδα, όπου όλα ήταν ρόδινα και κανεί&sigmaf; δεν φανταζόταν τι μα&sigmaf; περιμένει. Ο ίδιο&sigmaf; ο Γιαννίτση&sigmaf;, αλλά και άλλοι πολλοί, επιμένουν στο ότι τότε χάθηκε μια τεράστια ευκαιρία για ένα βιώσιμο και σταθερό ασφαλιστικό που την πληρώνουμε ακόμα. Ανεξάρτητα του αν ήταν σωστή ή όχι εκείνη η μεταρρύθμιση, α&sigmaf; κρατήσουμε αυτήν, την κρατούσα και μάλλον ορθή τολμώ να πω, αίσθηση. Και α&sigmaf; έρθουμε στο τώρα, όπου αυτό που όλοι περιμέναν, η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, έλαχε στη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και στον Γιώργο Κατρούγκαλο. Ω&sigmaf; προ&sigmaf; το αν έπρεπε να γίνουν θεμελιώδει&sigmaf; αλλαγέ&sigmaf; στο ασφαλιστικό, αυτό δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ταμεία Κοινωνική&sigmaf; Ασφάλιση&sigmaf; στο χείλο&sigmaf; τη&sigmaf; καταστροφή&sigmaf;, και, το βασικότερο, υποχρέωση τη&sigmaf; χώρα&sigmaf; μα&sigmaf; από το «πρόγραμμα»(για άλλου&sigmaf;: «Μνημόνιο 3») ώστε να κλείσει -ποιο&sigmaf; άλλο&sigmaf;;- η αξιολόγηση. Το σχέδιο, λοιπόν, του Υπουργού Εργασία&sigmaf; προκάλεσε ήδη σωρεία αντιδράσεων, αλλά υπάρχει και ένα ενδιαφέρον background που το ακολουθεί: επικοινωνιακά «τρικ&sigmaf;» ω&sigmaf; προ&sigmaf; το αν οι μειώσει&sigmaf; που θα γίνουν είναι μειώσει&sigmaf;, πρωτοφανή&sigmaf; δήλωση ότι πράγματι για πρώτη φορά ένα σχέδιο μνημονιακή&sigmaf; υφή&sigmaf; είναι καθ’όλα εγχώριο, αλλά και μια ακόμα παγίδευση και αυτοπαγίδευση όλων των δυνάμεων, συμπολίτευση&sigmaf; και αντιπολίτευση&sigmaf;. Εν ολίγοι&sigmaf;, το νέο αυτό ασφαλιστικό φαίνεται να οδηγεί, όπω&sigmaf; και οι άλλε&sigmaf; «μεταρρυθμίσει&sigmaf;» των προηγούμενων κυβερνήσεων από το 2010 και μετά, σε μείωση συντάξεων. Στην πράξη και στην ουσία. Τον συνταξιούχο, αλλά ούτε και εμένα στο κάτω κάτω, δεν τον νοιάζουν οι αλγόριθμοι και οι τύποι υπολογισμού. Το «πακέτο» έχει και μείωση επικουρικών, και σταδιακή κατάργηση ΕΚΑΣ, ενώ και οι κύριε&sigmaf;, έστω και στο κοντινό μέλλον, θα μειωθούν. Το ταμείο είναι μείον, όπω&sigmaf; όλα αυτά τα χρόνια, άρα και το εισόδημα πολλών συμπολιτών μα&sigmaf; θα ξαναπληγεί. Οι «ένθεν κακείθεν» διακηρύξει&sigmaf; περί του αντιθέτου (βλ. Όλγα Γεροβασίλη), ω&sigmaf; προ&sigmaf; τι&sigmaf; μειώσει&sigmaf; συντάξεων πάντα, είναι ο ορισμό&sigmaf; του «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε». Αντίστοιχε&sigmaf; επιβαρύνσει&sigmaf; αναμένονται και για τι&sigmaf; συντάξει&sigmaf; των αγροτών, μια&sigmaf; κοινωνική&sigmaf; και επαγγελματική&sigmaf; ομάδα&sigmaf; που ναι μεν κάποτε εκμεταλλεύτηκε με κακό τρόπο και δεν αξιοποίησε τι&sigmaf; πολιτικέ&sigmaf; αβρότητα&sigmaf; του παρελθόντο&sigmaf;, αλλά τώρα είναι ένα&sigmaf; κλάδο&sigmaf; στον οποίο θα άξιζε να επενδύσει η χώρα μα&sigmaf;. Στα ψιλά πέρασε όμω&sigmaf;, ενώ έχει μεγάλο ενδιαφέρον, το ότι οι εργοδότε&sigmaf;, μέσω των οργανώσεων του&sigmaf; (πχ. ΣΕΒ), συμφώνησαν στην αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, όπω&sigmaf; δήλωσαν φεύγοντα&sigmaf; από τη συνάντηση με τον Αλέξη Τσίπρα. Περίεργον γαρ, μου γεννήθηκε ένα ερώτημα, σκεπτόμενο&sigmaf; κιόλα&sigmaf; το ότι ΣΕΒ και λοιπά είναι «ταξικά και ιδεολογικά αντίπαλοι» (το πρακτικά είναι άλλη ιστορία): «Μήπω&sigmaf; είδαν κάτι αξιόλογο σε αυτό το σχέδιο; Ή υπάρχει κάτι άλλο;». Το «ναι» μπορεί φυσικά να είναι απάντηση και στα δύο ερωτήματα! Αναρωτήθηκε όμω&sigmaf; κανεί&sigmaf; ποιο&sigmaf; θα πληρώσει αυτέ&sigmaf; τι&sigmaf; εισφορέ&sigmaf;; Οι επιχειρήσει&sigmaf; που κλείνουν ή που δεν μπορούν να ορθοποδήσουν και την «κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια» για Βουλγαρία και Κύπρο; Και για λογαριασμό ποιου θα τι&sigmaf; καταβάλλουν, με την ανεργία να παραμένει στο ζενίθ και την αδήλωτη εργασία να αυξάνεται συνεχώ&sigmaf;; Σίγουρα φταίει το μοντέλο στο οποίο στηρίχθηκε τόσα χρόνια η οικονομία μα&sigmaf;, αλλά όχι μόνο. Η κυβέρνηση ακολουθεί μια «φορομπηχτική» πολιτική, αλλά και η αντιπολίτευση σε αυτό κυρίω&sigmaf; επικεντρώνει τον ψόγο και τι&sigmaf; κατάρε&sigmaf; τη&sigmaf;. Προτάσει&sigmaf; σοβαρέ&sigmaf; για την τωρινή κατάσταση απαιτούνται και όχι παραπομπέ&sigmaf; στι&sigmaf; καλένδε&sigmaf; που η εντελώ&sigmaf; φιλελεύθερη οικονομία (ανάθεμα και αν γίνει ποτέ αυτό στην Ελλάδα) θα επικρατεί. Επίση&sigmaf;, η αλλοπρόσαλλη οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ σίγουρα ανέβασε τον λογαριασμό και στο θέμα του ασφαλιστικού. Ουδεμία συζήτηση για αυτό. Αλλά το να ακού&sigmaf; από νεοδημοκρατικά χείλη το «Δεν ψηφίζουμε μείωση συντάξεων» συνιστά τραγική ειρωνεία και αναδεικνύει την ένδεια του όλου πολιτικού προσωπικού. Για λόγου&sigmaf; πολιτική&sigmaf; και ηθική&sigmaf; ορθότητα&sigmaf;, δεν θα έβλαπταν εκφράσει&sigmaf; όπω&sigmaf;: «Δεν ψηφίζουμε ΆΛΛΗ μείωση συντάξεων» ή «Δεν ΞΑΝΑ-ψηφίζουμε μείωση συντάξεων». Σε μια χώρα, λοιπόν, τη&sigmaf; απόλυτη&sigmaf; αβεβαιότητα&sigmaf;, τι άραγε θέλουμε σε ένα ασφαλιστικό σύστημα; Ό,τι και σε ένα φορολογικό και σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την άσκηση δημόσια&sigmaf; εξουσία&sigmaf; που ρυθμίζει και επηρεάζει τι&sigmaf; ζωέ&sigmaf; των ανθρώπων: Σταθερότητα, νοούμενη ω&sigmaf; πολιτική και οικονομική ομαλότητα, αλλά και ω&sigmaf; κοινωνική κανονικότητα. Πέρα από ατέλειε&sigmaf; και λάθη (ήσσονο&sigmaf; φυσικά σημασία&sigmaf; και όχι που να μα&sigmaf; δυσκολεύουν κι άλλο τη ζωή), αν αυτό το πετύχει ένα ασφαλιστικό σύστημα, τότε πρέπει να θεωρήσουμε πω&sigmaf; κάτι πέτυχε. Τώρα είναι μια ευκαιρία, έστω και αν ο κόμπο&sigmaf; ξεπέρασε το χτένι. Και όλοι πρέπει να σταθούν, ή και να σταθούμε αν προτιμάτε, στο ύψο&sigmaf; των περιστάσεων. Αμφιβάλλω αλλά α&sigmaf; ελπίσουμε. Και δεν θέλω να πιστεύω, και αυτό μάλλον δεν το θέλουν ούτε οι πιο ορκισμένοι αντί-Συριζαίοι, ότι ο Κατρούγκαλο&sigmaf; μπορεί να γίνει Γιαννίτση&sigmaf;, ούτε από την καλή ούτε από την ανάποδη. Ούτε θέλω να τον αναπολώ σε μερικά χρόνια, όπω&sigmaf; τώρα πολύ κάνουν για τον Γιαννίτση, ούτε να επαίρομαι που βρέθηκα, εγώ και όλοι οι συμπολίτε&sigmaf; μου, στο διάβα του!

Κορέα: Μια νέα εποχή ( ; )

Υπάρχει τελικά αλυτρωτισμός στη F.Y.R.O.M;

Η προοπτική ένταξης στην Ε.Ε. για τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων και ο παράγοντας της Κίνας

Γερμανικές εκλογές 2017 – Μία συνολική αποτίμηση

Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω

Fair Trade Hellas: Προωθωντας τις αξιες του δικαιου και αλληλεγγυου εμποριου στην Ελλαδα

Επανεξεταζοντας το ρολο και τους ορους της Συνθηκης Σενγκεν

«ΜΠΟΡΟΥΜΕ» – Καμια μεριδα φαγητου χαμενη

Γιωργος Δημαρας: “Ειναι αναγκαια η διαμορφωση μιας διαφορετικης πολιτικης με βαση ενα διαφορετικο προτυπο ατομικης και συλλογικης συμπεριφορας”

Συνεντευξη απο την Μαρια Χιονη, καθηγητρια «Αγγλικης Ιατρικης & Νομικης Ορολογιας» στο Διδασκαλειο του Εθνικου Καποδιστριακου Πανεπιστημιου Αθηνων